Reizen heeft altijd in mijn bloed gezeten. Reeds als klein meisje woonde ik enkele maanden op Sicilië, waar ik pizzaatjes bakte op het strand, otto (8) panini bestelde bij de plaatselijke bakker die we vervolgens ‘Otto’ noemden en aan den lijve ondervond wat het betekent om op een vulkaan te wonen; ’s avonds reden we langs de flanken van de Etna om in het donker de gloeiende lava naar beneden te zien stromen en we zagen hoe devote Sicilianen heiligenbeelden in de route van de stroom zetten om hun dorp te beschermen tegen het hete vuur.
De Oude Grieken hadden de mooiste verklaringen voor al die natuurkracht. ’s Avonds onder de sterren vertelde de beste Siciliaanse vriend van mijn vader hoe Odysseus grote rotsblokken naar zijn kop geslingerd kreeg door de éénogige cyclopen – een metafoor voor de vulkanen de Etna, Vulcano, Stromboli en Salina. De sterke stromingen in de straat van Messina staan symbool voor de gevaarlijke avonturen van oude Griekse schippers om langs Scylla en Charybdis te navigeren. Het hele eiland ligt vol mysteries, verhalen en avonturen. Er wordt gefluisterd dat de ingang van de onderwereld die Aeneas gebruikte om zijn oude vader op te zoeken zich ergens in de buurt van Palermo bevindt – daarmee bedoel ik een andere onderwereld dan waarvoor Sicilië tegenwoordig berucht is. Als er één ding is, wat ik in die jaren leerde, is het wel hoe natuur en geografie zich planten in de geesten van mensen en zich vertalen in cultuur, religie en lokale gewoontes, zoals de heerlijke Siciliaanse keuken waar verse vis gemengd wordt met pistachenoten van de berg.
Spelend tussen de citrusbomen leerde ik de zilte zeelucht als ‘thuis’ herkennen en op mijn 16e leerde ik pizza bakken in een echte houtskooloven. Ik verbaasde de machisto Siciliaanse jongens door enthousiast mee te voetballen en kwam tot de ontdekking dat ‘nee’ voor hen niet altijd ‘nee’ betekende, nadat één van hen me tot in Nederland achterna reisde om mijn vader om toestemming te vragen met me uit te gaan. Het antwoord bleef nee en daar had ik mijn vader niet voor nodig.
Later verspreidden onze reizen zich buiten Europa, toen ik een keer mee mocht naar de Verenigde Staten, waar ik tijdens een officieel diner de hele avond geheimschriften zat te bedenken. De eerste blik op de skyline van New York - ook boordevol Siciliaanse bandieten - zal ik nooit vergeten toen we rond middernacht de stad in reden en ontwakend uit mijn reisslaap duizenden lichtjes, de Twin Towers en de Brooklyn Bridge zag.
Reizen zal me nooit vervelen door de vele nieuwe mensen die je ontmoet, de nieuwe smaken die je proeft, de rare ervaringen, de onhandige acties, de geweldige vergezichten, dieren en natuurparken en soms – helaas – ook de oplichting, de corruptie of ronduit het gevaar. Reizen geeft me tot in elke vezel van mijn lichaam het gevoel dat ik leef en dat er nog ontzettend veel te leren is.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ik in mijn werk aan de andere kant van de wereld belandde en daar in mijn werk, in ons huis, in de straten en het openbaar vervoer contact maakte met mensen uit alle hoeken van de samenleving. Tussen maart 2016 en juli 2018 woonden we in Indonesië en tussen juli 2018 en juli 2020 in Argentinië, twee volstrekt verschillende landen die me in meerdere opzichten dwongen om mijn vooroordelen los te laten, mijn voorstellingsvermogen te verbreden en me open te stellen voor ervaringen die ik soms wel en soms ook helemaal niet met open armen wilde ontvangen.
Σχόλια